Koncepcja wież przesyłowych, przewody przesyłowe są wsparte sekcjami wież przesyłowych. W liniach wysokiego napięcia stosuje się „żelazne wieże”, natomiast w liniach niskiego napięcia, np. na obszarach mieszkalnych, stosuje się „drewniane słupy” lub „betonowe słupy”. Razem określa się je mianem „wież”. Linie wysokiego napięcia wymagają większej odległości bezpieczeństwa, dlatego należy je stawiać na większej wysokości. Tylko żelazne wieże są w stanie utrzymać dziesiątki ton lin. Pojedynczy słup nie jest w stanie utrzymać takiej wysokości lub ciężaru, dlatego przy niższych poziomach napięcia zwykle stosuje się słupy.

Generalnie istnieją dwie metody określania poziomu napięcia:

1. Metoda rozpoznawania tablic rejestracyjnych na słupie

Na słupach linii wysokiego napięcia zwykle instaluje się tablice rejestracyjne biegunów, wyraźnie wskazujące różne poziomy napięć, takie jak 10 kV, 20 kV, 35 kV, 110 kV, 220 kV i 500 kV. Jednakże ze względu na długotrwałe narażenie na wiatr i słońce lub czynniki środowiskowe tablice rejestracyjne na słupach mogą stać się niejasne lub trudne do znalezienia, co wymaga uważnej obserwacji, aby je odczytać.

2. Metoda rozpoznawania sznurka izolatora

Obserwując liczbę ciągów izolatorów, można z grubsza określić poziom napięcia.

(1) W liniach 10 kV i 20 kV zwykle stosuje się 2–3 ciągi izolatorów.

(2) Linie 35 kV wykorzystują 3–4 ciągi izolatorów.

(3) Dla linii 110 kV stosuje się 7-8 ciągów izolatorów.

(4) Dla linii 220 kV liczba ciągów izolatorów wzrasta do 13-14.

(5) Dla najwyższego poziomu napięcia 500 kV liczba ciągów izolatorów wynosi aż 28-29.